همیشه بزرگترهایمان گفته اند و تجربه کرده اند
که برکت به تنوع و زیادی غذاهای سفره نیست،
به محبت و همدلی آدمهای دور سفرست.
وقتی با هر سن و سال و سلیقه و جایگاهی، بخاطر همراهی با خانواده ،دور هم جمع میشیم یعنی ما سر عشق به هم اتفاق نظر و وحدت داریم و برای هم ارزش قائلیم.
یعنی هر اتفاقی هم برامون بیفته در نهایت دلمون گرمه که خونه ای هست که اعضای اون خونه دلشون برامون بتپه، برای شادیمون، موفقیتمون و باهم بودنمون…
و من دل هایی و سراغ دارم که از ابتدای خلقت عالم به فکر ما بوده اند و هستند و هنوز سفره پر مهر و برکتشان برای خانواده ای به وسعت یک دنیا پهن است. سفره ای که بر سر آن قد کشیده ایم و هرچه طلب کرده ایم عطا کردند.
همان دل هایی که قبل به دنیا آمدن من و تو به فکرمان بوده اند و در آن روز خوش تقدیر که عشق به سر منزل خود در غدیر رسید، صبرکردند تا همه برسند ، آنهاکه پیش رفته بودند، برگشتند و آنها که عقب بودند، رسیدند تا همه باهم عهد ببندیم و باهم قدم برداریم.
و حالا پس از قرن ها، ما همچنان به عشق آن دلِ پر مهر، که عالم به فدایش باد، سفره نشین ضیافتِ غدیریم تا با همدلی و محبت، خبر خوشِ امامت و ولایت که وحدت بخش جهانیان است را به گوش نسل های بعدی برسانیم.